伤时

注音版

shāng shí伤时táng dài唐代mèng jiāo孟郊
cháng wén pín jiàn shì zhī cháng.常闻贫贱士之常。jiē ěr fù zhě mò xiāng xiào.嗟尔富者莫相笑。nán ér dé lù jí róng míng.男儿得路即荣名。xiè hòu shī tú chéng bù tiáo.邂逅失途成不调。gǔ rén jié jiāo ér zhòng yì.古人结交而重义。jīn rén jié jiāo ér zhòng lì.今人结交而重利。quàn rén yī zhǒng zhǒng táo lǐ.劝人一种种桃李。zhǒng yì zhí xū biàn tiān dì.种亦直须遍天地。yī shēng bù ài zhǔ rén shì.一生不爱嘱人事。zhǔ jí zhí xū wéi shēng sǐ.嘱即直须为生死。wǒ yì bù xiàn jì lún fù.我亦不羡季伦富。wǒ yì bù xiào yuán xiàn pín.我亦不笑原宪贫。yǒu cái yǒu shì jí xiāng shí.有财有势即相识。wú cái wú shì tóng lù rén.无财无势同路人。yīn zhī shì shì jiē rú cǐ.因知世事皆如此。què xiàng dōng xī wò bái yún.却向东溪卧白云。